αποριες...

Οκ το παιρνουμε σαν δεδομενο οτι ειμαι αντικοινωνικο .Παει και τελειωσε.Απλα δεν ανοιγομαι ευκολα σε καποιον..πρεπει να με κερδισει.Επισης ξερω οτι η πρωτη εντυπωση που θα μου κανει καποιος σπανια θα ειναι μετρια , σπανιοτατα καλη και το συνηθες κακη...Μετα μπορει να γινουμε πρωτα φιλαρακια αλλα οπως ειπα πρεπει να με κερδισει...Καταληγουμε δλδ οτι ειμαι στραβοξυλο ,δεκτο και δεν εχω και κανενα προβλημα.
Αυτο που δεν μπορω να καταλαβω με τιποτα ομως ειναι το εξης:Εχεις περασει τα χιλια μυρια,εχεις ορκιστει 34569 φορες οτι δεν θα προκαλεσεις ξανα την τυχη σου, τουλαχιστον με τον ιδιο τροπο στα ιδια μερη,εχεις παραδεκτει οτι το να παιζεις με τη φωτια εχει σαν αποτελεσμα να καεις καποια στιγμη , εχεις παραδεκτιε οτι δεν ερχεται παντα μια δευτερη ευκαιρια και αν ερθει την κρατας με νυχια και με δοντια... κτλ κτλ.ΤΙ ΣΚΑΑΑΑΤΑ ΚΑΝΕΙΣ?Τοοσο πια αναγκη να νιωσεις οτι εισαι ζωντανος ρε φιλε;Να νιωσεις επιθυμιτος, αποδεκτος, να νιωσεις οτι καποιος σε σεβεται , οτι ανηκεις σε μια ομαδα, οτι εισαι κατι ξεχωριστο για καποιον.. οποιος και αν ειναι αυτος...Ακομα και αν ο "αυτος" κανει και λεει πραγματα που αν τα λεγε οποιοσδηποτε αλλος, θα τον εβριζες...αλλα οχι .. αυτος ειναι ξεχωριστος... Μια ενεση τονωσης εγωισμου, με ισως ασχημα αποτελεσματα...
Ελεος ρε μποι.. απλα ελεος...Δεν δινονται πολλες ευκαιριες στη ζωη...Κατα τα λλα "κοινωνικες σχεσεις"... προτιμω να μαι " αντικοινωνικος"