Ασε πλεον φωνη μου τον ανεμελο στιχο....

το μεθύσι σου δέσε και τη φλόγα σου κράτα.
Σφίξε τώρα, ζευγάρια, την ηχώ με τον ήχο
στρώσε στέρεο το βήμα, στράταν ίσια περπάτα.
Μεγαλόφωνος ύμνος στο φαρί του ας σε πάρει
που ζητά δεξιωσύνη και καλό χαλινάρι.

Κι ας μη πουν πως τραγούδι σαν κι αυτό δεν ταιριάζει
τέτοια σκοτεινή ώρα που τα στήθεια σου πνίγει.
Λέω εκείνο που μένει και που μόνο θ'αλλάζει
στο καλύτερο πάντα, σαν η αγκούσα θα φύγει.
Γιατί αυτοί θε να φύγουν..πες πως κιόλας κινάνε.
Μα όλα τ'άλλα θα μείνουν και δικά μας θε νά'ναι.

Όχι, εσάς δε σας θέλει τούτη η γη, δε σας ξέρει!
Όλα εδώ είναι δικά μας! Τι απ'το κάθε λιθάρι
απ'το χώμα, απ'το δέντρο, το νερό και τ'αγέρι
το κορμί μας μια στάλα για να γίνει έχει πάρει.
Η ψυχή μας επήρε μια πνοή απ'το καθένα,
όλα εδώ είναι δικά μας, μα για σας όλα ξένα!

Γιατί εσείς είστε ξένοι. Κι όσα βάγια αν κρατάτε
τούτη η γη δεν πουλιέται, δεν της γίνεστε φίλοι!
Η πατρίδα είναι μάνα κι έχει μνήμη,θυμάται
απ'τον άγιο της κόρφο ποιά βυζάξανε χείλη.
Κι η γλυκειά μας η Κύπρος ήταν, έιναι, θα μένει
για τα τέκνα της μάνα, μα για σας πάντα ξένη.

Λογαριάσατε λάθος με το νου σας, εμπόροι,
δε μετριέται πατρίδα, λευτεριά με τον πήχυ!
Κι αν μικρός ειν' ο τόπος και το θέλει και μπόρει
τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι.
Τούτη η δίψα δε σβύνει, τούτη η μάχη δεν παύει,
χίλια χρόνια αν περάσουν, δεν πεθαίνουμε σκλάβοι.






Θα ηθελα να γραψω πολλα.. μα παρα πολλα...Τοσα που δεν μου βγαινουν στο πληκτρολογιο μου...Πολλα μαζι ρε παιδια.. πολυ το αγχος και οταν ειμαι ετσι δεν μπορω να αφεθω ελευθερος και να ανοιχτω...
Ας ειναι...επιφυλασομαι για με τα την εξετασικη..Προς το παρον κατι που εκφραζει οτι σκεφτομαι αυτη τη στιγμη