Τι μπορει να σου κανει ενα ανεκδοτο...

Είναι 10 πίθηκοι σε ένα κλουβί

Κρεμάμε στο κλουβί ένα τσαμπί μπανάνες. Όλοι οι πίθηκοι τρέχουν να πιάσουν το τσαμπί. Ένας από τους πιθήκους, ο πιο γρήγορος, φτάνει πρώτος στο τσαμπί.

Εκείνη τη στιγμή, καταβρέχουμε με πολλή πίεση τους υπόλοιπους, που έχουν μείνει πίσω. Αυτός που έτρεξε πρώτος και έπιασε το τσαμπί, τρώει τις μπανάνες και το ευχαριστιέται πολύ. Οι υπόλοιποι προσπαθούν να στεγνώσουν και να ξεπεράσουν το σοκ από το κατάβρεγμα.

Μετά από 1-2 ώρες, η κατάσταση της ομάδας των πιθήκων επανέρχεται στο φυσιολογικό. Βέβαια, οι 9 που έφαγαν το κατάβρεγμα (και δεν έφαγαν μπανάνες), κοιτούν με κάποια ζήλια τον ένα που και τις μπανάνες έφαγε και το κατάβρεγμα το γλίτωσε.

Επαναλαμβάνουμε την ίδια ενέργεια, δηλαδή κρεμάμε ένα τσαμπί μπανάνες στο κλουβί. Τρέχουν όλοι, αλλά ο ίδιος πίθηκος, ο οποίος όπως είπαμε είναι ο γρηγορότερος καταφέρνει και πάλι να φτάσει πρώτος στο τσαμπί.

Εμείς ξανακαταβρέχουμε με πολλή πίεση τους υπόλοιπους, ενώ ο πρώτος τρώει επιδεικτικά τις μπανάνες που "κέρδισε δίκαια", αφού ήταν ο γρηγορότερος.
Επαναλαμβάνουμε το ίδιο 2-3 φορές.

Κάποια φορά, καθώς ξεκινάει ο γρήγορος να πιάσει το τσαμπί που τοποθετήσαμε εκ νέου, τον πιάνουν οι υπόλοιποι εννιά και τον κάνουν μαύρο στο ξύλο.

Βρίσκεται λοιπόν το τσαμπί στη θέση του για κάποια ώρα, χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Κάποια στιγμή, ο γρήγορος ξαναπροσπαθεί να τρέξει προς το τσαμπί, αλλά οι υπόλοιποι τον ξαναπλακώνουν στο ξύλο, γιατί φοβούνται το κατάβρεγμα.

Μετά από μερικά ξυλοφορτώματα, ο γρήγορος "μαθαίνει το μάθημά του" και δεν ξαναπροσπαθεί.

Μπορεί να προσπαθήσει και κάποιος άλλος, αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: ξύλο από τους υπόλοιπους.

Εδώ ξεκινάει το ενδιαφέρον της υπόθεσης.

Βγάζουμε από το κλουβί έναν από τους εννιά πιθήκους αυτούς που καταβρέχαμε, όχι αυτόν που έφτανε πρώτος στο τσαμπί και βάζουμε έναν καινούριο πίθηκο, αντικαταστάτη. Ο καινούριος πίθηκος, με το που βλέπει το τσαμπί με τις μπανάνες το οποίο φυσικά δεν ακουμπάει πλέον κανένας από τους "έμπειρους" της ομάδας ορμάει να το πιάσει. Οι υπόλοιποι εννιά, συμπεριλαμβανομένου και του παλιού "γρήγορου", τον βουτάνε και τον κάνουν μαύρο στο ξύλο.

Ο παλιός "γρήγορος" μπορεί και να χαίρεται που τρώει και κάποιος άλλος ξύλο.
Ο καινούριος δεν ξέρει γιατί τρώει ξύλο, αφού δεν είχε την εμπειρία του καταβρέγματος.

Μαθαίνει όμως πολύ γρήγορα ότι αν ξεκινήσει να πιάσει το τσαμπί, αυτό συνεπάγεται ξύλο από τους υπόλοιπους. Έτσι, ξαναβρισκόμαστε σε κατάσταση "ισορροπίας" μέσα στο κλουβί, δηλαδή υπάρχει ένα τσαμπί μπανάνες το οποίο δεν πάει να πιάσει κανείς.

Ξανα-αλλάζουμε έναν από τους άλλους 8 πιθήκους (όχι τον παλιό "γρήγορο" και όχι τον νέο ξυλοφορτωμένο) με έναν αντικαταστάτη. Όπως καταλαβαίνετε, γίνεται η ίδια ιστορία της προηγούμενης παραγράφου, μέχρι να τους αλλάξουμε όλους (τελευταίο βγάζουμε τον παλιό "γρήγορο", τον πρώτο που έφαγε ξύλο στην αρχή της ιστορίας).

Τι έχουμε λοιπόν;

Έχουμε ένα τσαμπί μπανάνες, μέσα σε ένα κλουβί με 10 πιθήκους, από τους οποίους κανείς δεν τρέχει να το πιάσει, και κανείς δεν ξέρει γιατί (δεδομένου ότι κανένας τους δεν ήταν στην αρχική ομάδα που έφαγε το κατάβρεγμα).

Έτσι ακριβώς ξεκινάει να δημιουργείται η εταιρική κουλτούρα...

Σχολιο:Και το ιδιο σε φιλους, παρεες αλλα και γενικοτερα στην κοινωνια...αλλα με αλλη προεκταση..Κανουμε πραγματα γιατι απλα τα κανουν ολοι ..."ετσι πρεπει","δεν κοιτας τους αλλους;"Ντυνομαστε ολοι το ιδιο η σχεδον το ιδιο..κανουμε οτι κανουν και οι αλλοι προσαρμοζουμε την ζωη μας στον ρυθμο των υπολοιπων,τρωμε οτι τρωει ο υπολοιπος κοσμος,παμε σε "κοσμοπολιτικα" μερη, γνωστα στεκια,κουρευομαστε σε συγκεκριμενο στυλ,ακολουθουμε την μοδα...γενικα κανουμε οτι θελουν οι "εξω" του κλουβιου...Και αυτος που δεν το κανει τρωει "ξυλο" απομονωση κατακριση απο τους αλλους φοβαται να υψωσει το αναστημα του...μεχρι να φτασει στο σημειο να προσαρμοστει,να εξαγορασει την συνηδειση του...Και οταν πια εχουν μαθει ολοι να σκεφτονται ετσι γιατι εχουν καταφερει οι "εξω" να εξαφανισουν τον "γρηγορο" που ισως να ξυπνησει ειναι ολοι μαζι σε ενα κλουβι και καθονται εκει χωρις να ξερουν γιατι δεν πανε ενα βημα παραπερα...Απλα το κανουν γιατι ετσι εμαθαν...Δεν αντιδρουν οχι γιατι δεν θελουν...απλα δεν μπορουν να ξυπνησουν.."ολοι κανουν ετσι"σκεφτονται.."τι, εγω ειμαι καλυτερος απο αυτους;"Ας ζησω την μιζερη ζωη μου...Και ψαχνει να βρει την ευτυχια μεσα στο κλουβι...Βρισκει κανεις χιλιους τροπους ..φροντιζουν οι εκτος του κλουβιου γιαυτο...Εχεις τα παιχνιδακια σου το φαγακι σου την παρειτσα σου την υσηχια σου..καποτε καποτε και ενα "baam baam thank u 'maamn" και νομιζεις οτι εισαι ευτυχισμενος...Ακομα και να σου περασει η σκεψη απο το μυαλο την διωχνεις πριν καλα καλα καταλαβεις τι σκεφτηκεςκαι παλι τα ιδια αρχιζεις.Επομενο σταδιο η αναλγησια(λατρευω την Ελληνικη γλωσσα)που απλα δεν σε νοιαζει...βρισκεις δικαιολογιες για τα παντα και πειθεις τον ευατο σου(ελα μωρε και τι εγινε...ολοι το κανουν δεν τρεχει κατι.. ή και αν φερθηκα σκαρτα?αφου με συγχωρησε...)ακομα και αν καταλαβαινεις οτι κατι δεν παει καλα.Ακομα ακομα κανεις και μια ψευτο-επανασταση ετσι για πεις οτι δεν ειμαι προβατο..Μετα ειναι η πορωση...το κανεις απλα επειδη το θες και με πληρη επιγνωση ...Και νιωθεις καλα...Νιωθεις απελευθερωμενος...Δεν εισαι ομως ελευθερος..απο πολλα και πρωτα απο τα παθη σου...Αραγε το πειραμα θα πετυχαινε και με ΠΡΟΒΑΤΑ?Μπε ρεεεε μπεεεε!!!