Ο μύθος της Δάφνης

Με αφορμή κάποιες συζητήσεις που είχαμε κάνει με την γαϊδαροπουλίτσα της έλεγα συνέχεια πόσο ωραίο είναι να είναι κανείς «ντροπαλός» και «μετρημένος» και ανέφερα συνέχεια τον μύθο της Δάφνης .Θα προσπαθήσω να τον γράψω αν και πάνε πολλά χρόνια από τότε που τον διάβασα και δεν τον θυμάμαι καλά.
Η Δάφνη ήταν κόρη του ποτάμιου θεού Πηνειού και είχε αφιερωθεί στην Άρτεμη και πέρναγε τον καιρό της κυνηγώντας .Ήταν μια παρά πολύ όμορφη κοπέλα αλλά πολύ ντροπαλή και μαζεμένη. Αυτό την έκανε τόσο χαριτωμένη που ο Θεός Έρωτας την φθόνεψε και θέλησε να της κάνει μια πλάκα. Έτσι λοιπόν μια μέρα που πέρναγε από το ποτάμι που καθόταν η Δάφνη ο θεός Απόλλωνας ο Έρωτας έριξε ένα χρυσό βέλος από την φαρέτρα του με τα μαγικά βέλη στον Απόλλωνα και ένα χάλκινο την Δάφνη. Αυτά τα βέλη όπως είπαμε ήταν μαγικά και το χρυσό είχε την ιδιότητα να σε κάνει να ερωτεύεσαι οποίον έβλεπες και το χάλκινο να σου δημιουργεί σύγχυση. Έτσι λοιπόν ο Απόλλων είδε την Δάφνη και ξετρελάθηκε από την ομορφιά της τόσο που πήγε να της μιλήσει αλλά η Δάφνη λόγω του ότι ήταν τόσο ντροπαλή σε συνδυασμό με το χάλκινο βέλος του έρωτα άρχισε να τρέχει κατά μήκος του ποταμού για να σωθεί από τον Απόλλωνα. Σε κάποια στιγμή είδε ότι τελείωσε ο δρόμος και ότι ο Απόλλων την έφτανε και παρακάλεσε το ποτάμι τον πατέρα της να την κρύψει. Έτσι λοιπόν μεταμορφώθηκε στο φυτό Δαφνη. Ο Απόλλων όταν έφτασε λυπήθηκε πολύ για το κακό που της προξένησε και πήρε ένα κλωνάρι της το οποίο το έκανε στεφάνι και σύμβολο του. Από τότε όταν κάποιος ντραπεί έρχεται η Δάφνη και χρωματίζει κόκκινα τα μαγούλα του –σε ανάμνηση του όρκου της και της καλοσύνης και ομορφιάς της - πράγμα που τον κάνει ακόμα πιο χαριτωμένο